Aankomst in Buenos Aires

De vlucht is aangenaam, maar de nacht doorhalen valt ons zwaar. We zijn het niet gewend om om half 11 's avonds nog te dineren en 's morgens om 5 uur alweer te ontbijten. We kijken een aantal films en kunnen wat hazenslaapjes doen, maar we komen redelijk verrot om 6:30 uur aan. 

Er staat een lange rij voor de douane maar het gaat redelijk snel. We zijn bijna als laatste aan de beurt en willen met z'n tweeën naar de douanier lopen, maar dat mag niet. En de anderen dan? We treffen allebei een nors zwijgzaam type dat alleen de hoognodige woorden uitspreekt om te weten wat onze plannen zijn, waar we verblijven en om ons te instrueren voor de foto en duimscan. Hebben wij weer, zo'n kenau. Tegen de tijd dat we klaar zijn, kunnen we rechtstreeks naar onze koffers lopen, die al klaar staan. Lekker voorspoedig.

Met dank aan Tripadvisor hebben we twee dagen geleden thuis al contact gelegd met David, een betrouwbare chauffeur die ons naar het hotel kan brengen. We lazen op internet dat je met de taxi's behoorlijk afgezet  kunt worden, dus we namen het zekere voor het onzekere. Toen we voor de douane stonden te wachten, hebben we een whats app gestuurd. Als antwoord kregen we dat ene Ariel op ons staat te wachten met een foto erbij. Dat voelt goed. Ariel staat voor de McCafé met onze naam op een papiertje voor zich. Dat is een tijd geleden, zo'n ontvangst! Engels praat de beste man niet, maar daar komen we wel uit. Het is een stukje lopen naar zijn taxi (een gewone zwarte/gele) en we voelen meteen de warmte op ons neerslaan, maar op dit vroege tijdstip is het nog lekker. Het vliegveld ligt op zo'n 3 kwartier rijden van het centrum van Buenos Aires. De rit gaat vlot over een rustige snelweg. Er moet tol betaald worden, maar dat is bij de prijs inbegrepen.

In de stad begint de chaos. Niet zo erg als in Azië (verkeerstekens worden gerespecteerd) maar de rijstroken verworden tot willekeurige lanen, op het laatste moment nog even drie rijstroken pakken om af te slaan is doodnormaal en een zebrapad is maar een paar strepen op de weg. Aha. Na wat brede, groene lanen, pleinen en smalle drukke straten stopt de taxi in een donkere straat voor de deur van ons hotel. Oké, dat hadden we niet helemaal verwacht. Maar misschien valt het mee binnen; ergens moeten de drie sterren toch verdiend zijn. We geven Ariel US$50 zoals afgesproken, maar hij zegt dat €50 is afgesproken. Op zich heeft hij gelijk, maar dat was alleen als we geen dollars hadden en die hebben we toch op Schiphol kunnen pinnen. Ik laat een berichtje van David zien, waarin de US$50  staat vermeld. Daarop besluit Ariel met David te bellen en die laat zich nu van zijn echte kant zien: of €50 of nu ineens US$60. Aha. We worden dus genaaid en natuurlijk kunnen we gewoon weglopen want Ariel doet niemand kwaad, maar we hebben geen zin in gedoe en geven de €50,-. Zelfs nog US$5 voor Ariel zelf. Hij maakt als een kind zo blij een sprongetje, want het is een half maandsalaris voor 'm. 

De lobby van het hotel is licht en er is een zithoek. Er staan twee heren achter de receptie. Onze kamer is helaas nog niet klaar, naar verwachting om 11:00 uur. Dat is altijd nog eerder dan normaal gesproken, maar toch nog anderhalf uur wachten. Vooruit. We nemen plaats op de banken en maken gebruik van de wifi om een teken van leven aan het thuisfront te geven.
Onze kamer is op de eerste etage aan de straatkant. Het is een enorme ruimte en ziet er op het oog netjes uit, op wat loslatend behang na. Maar al snel hebben we door dat er nauwelijks geluidsisolatie is en we aan een drukke straat zitten. De ramen sluiten niet eens volledig. Hebben wij weer! Gaan we er een punt van maken? Onze hoop is altijd gevestigd op onze oordoppen en dat doen we nu ook maar. We dumpen onze spullen en frissen ons op en lopen daarna naar buiten.

Het hotel staat slechts een blok van Plaza del Congreso vandaan, dus de keuze voor het begin van onze kennismaking met de stad is makkelijk gemaakt. Aan het plein staat het parlementsgebouw dat veel weg heeft van het Amerikaanse Capitool. We stappen eerst even het bakkertje in aan de kop van het plein voor een kop koffie en een zoetigheidje. Het is best een uitnodigend tentje en toch zitten er alleen maar locals. Leuk. 



Daarna lopen we de Avenida de Mayo af, die 1,5 km verder uitkomt op het beroemde Plaza de Mayo. De Avenida is breed en boomrijk en heeft aan weerszijde fraaie koloniale gebouwen. Hotels, kantoren, koffie- en eettentjes en appartementen wisselen elkaar daarin af. Het jammere is dat het tevens een drukke autoweg is en we ons regelmatig moeten omdraaien en onze adem moeten inhouden tegen de verschrikkelijke uitlaatgassen.

Het grote, lichte Plaza de Mayo is een verademing. Het plein zelf is autovrij maar de de weg loopt er omheen door. Hier staat het Casa Rosada, van waaruit de Argentijnse president zijn werk doet. Het Casa is wellicht bekender van de toespraken van Evita Perón en haar echtgenoot, die zij vanaf het balkon deden. Voor het gebouw wappert een grote Argentijnse vlag. Het gebouw trekt veel publiek; er zijn rondleidingen mogelijk, maar dat hoeft voor ons niet per sé. Juist als wij willen weglopen, is er een wisseling van de wacht.

Onze eerste kennismaking eindigen we met een paar stappen door de culturele wijk San Telmo. De wijk is vooral bekend van de (kilo-)meterslange Feria San Telmo, waar honderden kraampjes uitgestald zijn, van de overdekte markt Mercado San Telmo en van het Plaza Dorrego, waar regelmatig live tangomuziek te horen is.

De reis begint ons te wreken, dus we liggen er vroeg in.