vrijdag 1 februari 2019
maandag 28 januari 2019
Aankomst in Buenos Aires
De vlucht is aangenaam, maar de nacht doorhalen valt ons zwaar. We zijn het niet gewend om om half 11 's avonds nog te dineren en 's morgens om 5 uur alweer te ontbijten. We kijken een aantal films en kunnen wat hazenslaapjes doen, maar we komen redelijk verrot om 6:30 uur aan.
Er staat een lange rij voor de douane maar het gaat redelijk snel. We zijn bijna als laatste aan de beurt en willen met z'n tweeën naar de douanier lopen, maar dat mag niet. En de anderen dan? We treffen allebei een nors zwijgzaam type dat alleen de hoognodige woorden uitspreekt om te weten wat onze plannen zijn, waar we verblijven en om ons te instrueren voor de foto en duimscan. Hebben wij weer, zo'n kenau. Tegen de tijd dat we klaar zijn, kunnen we rechtstreeks naar onze koffers lopen, die al klaar staan. Lekker voorspoedig.
Met dank aan Tripadvisor hebben we twee dagen geleden thuis al contact gelegd met David, een betrouwbare chauffeur die ons naar het hotel kan brengen. We lazen op internet dat je met de taxi's behoorlijk afgezet kunt worden, dus we namen het zekere voor het onzekere. Toen we voor de douane stonden te wachten, hebben we een whats app gestuurd. Als antwoord kregen we dat ene Ariel op ons staat te wachten met een foto erbij. Dat voelt goed. Ariel staat voor de McCafé met onze naam op een papiertje voor zich. Dat is een tijd geleden, zo'n ontvangst! Engels praat de beste man niet, maar daar komen we wel uit. Het is een stukje lopen naar zijn taxi (een gewone zwarte/gele) en we voelen meteen de warmte op ons neerslaan, maar op dit vroege tijdstip is het nog lekker. Het vliegveld ligt op zo'n 3 kwartier rijden van het centrum van Buenos Aires. De rit gaat vlot over een rustige snelweg. Er moet tol betaald worden, maar dat is bij de prijs inbegrepen.
In de stad begint de chaos. Niet zo erg als in Azië (verkeerstekens worden gerespecteerd) maar de rijstroken verworden tot willekeurige lanen, op het laatste moment nog even drie rijstroken pakken om af te slaan is doodnormaal en een zebrapad is maar een paar strepen op de weg. Aha. Na wat brede, groene lanen, pleinen en smalle drukke straten stopt de taxi in een donkere straat voor de deur van ons hotel. Oké, dat hadden we niet helemaal verwacht. Maar misschien valt het mee binnen; ergens moeten de drie sterren toch verdiend zijn. We geven Ariel US$50 zoals afgesproken, maar hij zegt dat €50 is afgesproken. Op zich heeft hij gelijk, maar dat was alleen als we geen dollars hadden en die hebben we toch op Schiphol kunnen pinnen. Ik laat een berichtje van David zien, waarin de US$50 staat vermeld. Daarop besluit Ariel met David te bellen en die laat zich nu van zijn echte kant zien: of €50 of nu ineens US$60. Aha. We worden dus genaaid en natuurlijk kunnen we gewoon weglopen want Ariel doet niemand kwaad, maar we hebben geen zin in gedoe en geven de €50,-. Zelfs nog US$5 voor Ariel zelf. Hij maakt als een kind zo blij een sprongetje, want het is een half maandsalaris voor 'm.
De lobby van het hotel is licht en er is een zithoek. Er staan twee heren achter de receptie. Onze kamer is helaas nog niet klaar, naar verwachting om 11:00 uur. Dat is altijd nog eerder dan normaal gesproken, maar toch nog anderhalf uur wachten. Vooruit. We nemen plaats op de banken en maken gebruik van de wifi om een teken van leven aan het thuisfront te geven.
Onze kamer is op de eerste etage aan de straatkant. Het is een enorme ruimte en ziet er op het oog netjes uit, op wat loslatend behang na. Maar al snel hebben we door dat er nauwelijks geluidsisolatie is en we aan een drukke straat zitten. De ramen sluiten niet eens volledig. Hebben wij weer! Gaan we er een punt van maken? Onze hoop is altijd gevestigd op onze oordoppen en dat doen we nu ook maar. We dumpen onze spullen en frissen ons op en lopen daarna naar buiten.
Het hotel staat slechts een blok van Plaza del Congreso vandaan, dus de keuze voor het begin van onze kennismaking met de stad is makkelijk gemaakt. Aan het plein staat het parlementsgebouw dat veel weg heeft van het Amerikaanse Capitool. We stappen eerst even het bakkertje in aan de kop van het plein voor een kop koffie en een zoetigheidje. Het is best een uitnodigend tentje en toch zitten er alleen maar locals. Leuk.
Daarna lopen we de Avenida de Mayo af, die 1,5 km verder uitkomt op het beroemde Plaza de Mayo. De Avenida is breed en boomrijk en heeft aan weerszijde fraaie koloniale gebouwen. Hotels, kantoren, koffie- en eettentjes en appartementen wisselen elkaar daarin af. Het jammere is dat het tevens een drukke autoweg is en we ons regelmatig moeten omdraaien en onze adem moeten inhouden tegen de verschrikkelijke uitlaatgassen.
Het grote, lichte Plaza de Mayo is een verademing. Het plein zelf is autovrij maar de de weg loopt er omheen door. Hier staat het Casa Rosada, van waaruit de Argentijnse president zijn werk doet. Het Casa is wellicht bekender van de toespraken van Evita Perón en haar echtgenoot, die zij vanaf het balkon deden. Voor het gebouw wappert een grote Argentijnse vlag. Het gebouw trekt veel publiek; er zijn rondleidingen mogelijk, maar dat hoeft voor ons niet per sé. Juist als wij willen weglopen, is er een wisseling van de wacht.
Onze eerste kennismaking eindigen we met een paar stappen door de culturele wijk San Telmo. De wijk is vooral bekend van de (kilo-)meterslange Feria San Telmo, waar honderden kraampjes uitgestald zijn, van de overdekte markt Mercado San Telmo en van het Plaza Dorrego, waar regelmatig live tangomuziek te horen is.
De reis begint ons te wreken, dus we liggen er vroeg in.
Er staat een lange rij voor de douane maar het gaat redelijk snel. We zijn bijna als laatste aan de beurt en willen met z'n tweeën naar de douanier lopen, maar dat mag niet. En de anderen dan? We treffen allebei een nors zwijgzaam type dat alleen de hoognodige woorden uitspreekt om te weten wat onze plannen zijn, waar we verblijven en om ons te instrueren voor de foto en duimscan. Hebben wij weer, zo'n kenau. Tegen de tijd dat we klaar zijn, kunnen we rechtstreeks naar onze koffers lopen, die al klaar staan. Lekker voorspoedig.
Met dank aan Tripadvisor hebben we twee dagen geleden thuis al contact gelegd met David, een betrouwbare chauffeur die ons naar het hotel kan brengen. We lazen op internet dat je met de taxi's behoorlijk afgezet kunt worden, dus we namen het zekere voor het onzekere. Toen we voor de douane stonden te wachten, hebben we een whats app gestuurd. Als antwoord kregen we dat ene Ariel op ons staat te wachten met een foto erbij. Dat voelt goed. Ariel staat voor de McCafé met onze naam op een papiertje voor zich. Dat is een tijd geleden, zo'n ontvangst! Engels praat de beste man niet, maar daar komen we wel uit. Het is een stukje lopen naar zijn taxi (een gewone zwarte/gele) en we voelen meteen de warmte op ons neerslaan, maar op dit vroege tijdstip is het nog lekker. Het vliegveld ligt op zo'n 3 kwartier rijden van het centrum van Buenos Aires. De rit gaat vlot over een rustige snelweg. Er moet tol betaald worden, maar dat is bij de prijs inbegrepen.
In de stad begint de chaos. Niet zo erg als in Azië (verkeerstekens worden gerespecteerd) maar de rijstroken verworden tot willekeurige lanen, op het laatste moment nog even drie rijstroken pakken om af te slaan is doodnormaal en een zebrapad is maar een paar strepen op de weg. Aha. Na wat brede, groene lanen, pleinen en smalle drukke straten stopt de taxi in een donkere straat voor de deur van ons hotel. Oké, dat hadden we niet helemaal verwacht. Maar misschien valt het mee binnen; ergens moeten de drie sterren toch verdiend zijn. We geven Ariel US$50 zoals afgesproken, maar hij zegt dat €50 is afgesproken. Op zich heeft hij gelijk, maar dat was alleen als we geen dollars hadden en die hebben we toch op Schiphol kunnen pinnen. Ik laat een berichtje van David zien, waarin de US$50 staat vermeld. Daarop besluit Ariel met David te bellen en die laat zich nu van zijn echte kant zien: of €50 of nu ineens US$60. Aha. We worden dus genaaid en natuurlijk kunnen we gewoon weglopen want Ariel doet niemand kwaad, maar we hebben geen zin in gedoe en geven de €50,-. Zelfs nog US$5 voor Ariel zelf. Hij maakt als een kind zo blij een sprongetje, want het is een half maandsalaris voor 'm.
De lobby van het hotel is licht en er is een zithoek. Er staan twee heren achter de receptie. Onze kamer is helaas nog niet klaar, naar verwachting om 11:00 uur. Dat is altijd nog eerder dan normaal gesproken, maar toch nog anderhalf uur wachten. Vooruit. We nemen plaats op de banken en maken gebruik van de wifi om een teken van leven aan het thuisfront te geven.
Onze kamer is op de eerste etage aan de straatkant. Het is een enorme ruimte en ziet er op het oog netjes uit, op wat loslatend behang na. Maar al snel hebben we door dat er nauwelijks geluidsisolatie is en we aan een drukke straat zitten. De ramen sluiten niet eens volledig. Hebben wij weer! Gaan we er een punt van maken? Onze hoop is altijd gevestigd op onze oordoppen en dat doen we nu ook maar. We dumpen onze spullen en frissen ons op en lopen daarna naar buiten.
Het hotel staat slechts een blok van Plaza del Congreso vandaan, dus de keuze voor het begin van onze kennismaking met de stad is makkelijk gemaakt. Aan het plein staat het parlementsgebouw dat veel weg heeft van het Amerikaanse Capitool. We stappen eerst even het bakkertje in aan de kop van het plein voor een kop koffie en een zoetigheidje. Het is best een uitnodigend tentje en toch zitten er alleen maar locals. Leuk. Daarna lopen we de Avenida de Mayo af, die 1,5 km verder uitkomt op het beroemde Plaza de Mayo. De Avenida is breed en boomrijk en heeft aan weerszijde fraaie koloniale gebouwen. Hotels, kantoren, koffie- en eettentjes en appartementen wisselen elkaar daarin af. Het jammere is dat het tevens een drukke autoweg is en we ons regelmatig moeten omdraaien en onze adem moeten inhouden tegen de verschrikkelijke uitlaatgassen.
Onze eerste kennismaking eindigen we met een paar stappen door de culturele wijk San Telmo. De wijk is vooral bekend van de (kilo-)meterslange Feria San Telmo, waar honderden kraampjes uitgestald zijn, van de overdekte markt Mercado San Telmo en van het Plaza Dorrego, waar regelmatig live tangomuziek te horen is.
De reis begint ons te wreken, dus we liggen er vroeg in.
zondag 27 januari 2019
Een volle dag in Buenos Aires
We hebben een tweede, volle dag in Buenos Aires. Ook die beginnen we op Plaza del Congreso. Het is nu nog bewolkt en ietwat frisjes, maar ons is weer een mooie dag beloofd. We lopen tegen de klok in een rondje om het plein. Voor het parlementsgebouw staan de herinneringen aan de G20 top die nog maar enkele dagen geleden hier plaatsvond en voor veel ongeregeldheden heeft gezorgd. De hekken staan er nog en we lezen dat Poetin moet opzouten. Moet een gezellige boel geweest zijn. Gelukkig merken we er verder helemaal niets meer van.
We lopen tot de Avenida 9 de Julio, een drukke snelweg midden in de stad met ieder kant op 6-8 rijstroken. Zie dat maar eens over te steken. In het oog springend zijn de gigantische obelix en het overheidsgebouw met het reliëf van Eva Perón. Ook hier geen bank te bekennen waar we terecht kunnen voor een pinactie.
Aan de overkant van de Avenida duiken we de wijk ten noorden van San Telmo in om weer richting Plaza de Mayo te lopen. Intussen hevig zoekend naar een mogelijkheid om te pinnen en die vinden we uiteindelijk in een donker hoekje aan Paseo Colón. De klant voor ons is nota bene ook een Nederlander en die weet ons te vertellen dat pinnen in Argentinië nog wel eens een uitdaging kan zijn. We willen dus een aardige voorraad contact geld aanleggen, maar er zit een limiet op en we komen niet verder dan omgerekend zo'n € 130,-.
Vervolgens willen we naar Puerto Madero, het water achter Casa Rosada. We moeten er een drukke weg voor oversteken en door wegwerkzaamheden is het even zoeken naar de kortste route te voet. Puerto Madero is een lange strook water dat door een aantal bruggen in vakken is verdeeld. Voormalige doks. Er is een jachthaven en aan weerszijden van het water loopt een wandelboulevard met zowel moderne als koloniale gebouwen en kleine parkjes. Het zijn woon- en kantoor-gebouwen, hotels en restaurants, sommige in de prachtige voormalige pakhuizen. Het gebouw van het Ministerie van Defensie steekt er met kop en schouders bovenuit. Oude kranen staan er nog en hier en daar ligt een historische driemaster dat nu dienst doet als museum of restaurant.
Ook hier zijn een paar eettentjes dicht, maar bij het laagdrempelige Johnny B. Good tegenover het Hilton kunnen we terecht voor we een goede, vegetarische lunch. Een mooie bodem om even flink wat meters te kunnen gaan maken, want we lopen hierna bijna een uur aan een stuk door naar de beroemde begraafplaats La Recoleta. De wandelroute is niet bijster interessant; die brengt ons door een krappe en drukke woon- en zakenwijk met af en toe een klein parkje. We komen uit bij een park, waar niet alleen de begraafplaats aan ligt, maar ook een fraaie basiliek en een eeuwenoude historische vijgenbom.
Via de lange autovrije winkelstraat Florida lopen we weer terug naar het centrum. In een supermarkt kopen we wat te eten en drinken om de avond door te komen. Patricia is blij verrast door de hoeveelheid vegetarische producten die in de schappen ligt. Het merk Vegetaléx heeft burgers en schnitzels in alle soorten en maten. Mooi, dat hoeft dus geen probleem te zijn als we straks onderweg zijn!
Tot slot een paar tips:
* Hoewel de naam anders doet vermoeden, vinden we BA geen schone stad. Maar weinig plekken zijn autovrij; er zijn eerder veel te veel rijstroken gecreëerd. Veel taxi's zijn gelukkig hybride Toyota's, maar die kunnen nog lang niet de smerige vrachtwagens, bussen, scooters en andere smerige voertuigen compenseren.
* Taxis zijn heel betaalbaar. Neem wel de officiële zwarte auto's met geel dak. Voor de rit van Plaza de Congreso naar vliegveld AEP betaalden we 230 pesos, nog geen € 6,00 (we gaven 250). Let wel op: de meter gaf bij ons 189 pesos aan, we zijn er niet uit of er een soort belasting bij komt. Met zulke lage bedragen voelden we ons in ieder geval niet geript.
*Het zebrapad is geen garantie voor een veilige oversteek.
* Op zondag zijn de banken dicht, er is dan nauwelijks gelegenheid om te pinnen. Wij vonden bij toeval een automaat aan Avenida Colón. Winkels en veel eettentjes zijn ook dicht of hebben een lange siesta.
* Neem voor of na een bezoek aan Recoleta een verfrissend ijsje bij Freddo, op de hoek aan het Plazoleta Alberto Lagos. Een bezoek aan Recoleta is gratis, bij de ingang willen ze wel even in je tas kijken. Links direct na de ingang staat ook een plattegrond van het kerkhof, en die heb je wel nodig om het graf van Eva Perón te kunnen vinden. Haar familienaam is overigens Duarte.
* Bij Johnny B. Good langs het water van Puerto Madero (tegenover het Hilton) kunnen we goed vegetarisch eten. Er is zelfs een happy cow hamburger.
* Bij Loving Hut eten we voor heel weinig geld een flinke maaltijd met seitan schnitzels sla en patat. De patat is maar zozo maar wel een verademing dat die ongezouten is. Interieur heeft weg van een ouderwetse snackbar met te veel plastic tafels en stoelen. Op de grootste van de 2 tv draait constant Supreme Master TV.com dat geheel in het teken staat het verbeteren van de wereld w.o. een veganistisch leven. Aan de muur er onder hangen foto's van 16 Elite Vegetarians zoals Einstein, Johnny Depp, Vincent van Gogh, Beyoncé en Leonardo di Caprio. Kleurrijke krijtborden met het menu van de dag, sappen en toetjes. Aan de andere muur hangen ingelijste citaten over vegetarisme door notabelen en kunnen we lezen wat de voordele zijn van een veganistisch dieet.
zaterdag 26 januari 2019
Ushuaia
Het is koud en bewolkt in Ushuaia horen we van de
piloot, en als we onder het dikke wolkendek vandaan vliegen, zitten we
natuurlijk weer aan de verkeerde kant voor het beste uitzicht op de besneeuwde
bergtoppen. Hoewel we tot aan een heuse gate taxiën en door een slurf
naar de terminal lopen, is het vliegveld verder zo klein dat er maar 2
bagagebanden zijn en wij slechts door een dun mat kunststofglazen schuifdeur van
de wachtenden gescheiden zijn. Voor de show moeten we onze handbagage door
een provisorische scanner laten. John loopt gewoon met z'n koptelefoon in zijn
handen erlangs. Binnen mum van tijd hebben we onze koffers en lopen we die
dunne schuifdeur door. Dit keer staat niemand ons op wachten.
Achter de kleine taxidesk zit niemand en dus lopen we naar buiten waar we meteen worden aangesproken. Wat is echt en wat niet? De taxi's zijn hier niet zwart geel zoals in BA, maar gewone auto's met een taxilicht op het dak. Voordat we een taxi instappen, vragen we wat de kosten zijn. De 250 à 260 pesos klinken bekend, hebben we gehoord van het pension waar we nu naartoe gaan. De chauffeur helpt ons met de bagage en dan nemen we plaats in een aftandse auto. De taxi's hier zijn vooral functioneel. Het taxiritje naar het centrum van Ushuaia is maar zo'n 7 km. De weg geeft al een paar mooie uitzichten op de baai, het stadje en de bergen daar achter. Er schijnt een waterig zonnetje en het is helemaal niet zo koud; blijkbaar hadden we al een voldoende portie koude gehad thuis en zijn we al wat gewend.
Ons pension ligt een paar straten hoger dan de hoofdweg. Meteen al zien we mooie doorzichten, dat smaakt naar meer. Dat Argentinië niet zoveel rekening houdt met minder validen, ervaren we als we de deur van het pension open doen: we staan meteen onderaan een steile trap en er is geen lift te bekennen. Oké, dat wordt dus twee koffers en overige bagage omhoog zeulen.
Een zwangere jonge dame komt bovenaan kijken. "Patricia?", vraagt ze. Yep. We worden gelukkig verwacht. Links bovenaan de trap is kamer numero uno. Rechts lopen we tegen een kleine receptiebalie aan waarachter de jonge dame plaatsneemt. Er gaat nog een trap naar boven, waarschijnlijk naar de recreatieruimte waarover we gelezen hebben. We registreren ons in het gastenboek (een voorgaande gast heeft die genderneutraal ingevuld), waarbij ze zelfs ons beroep wilt weten. We maken er wat moois van en volgen haar naar kamer nummer 6, praktisch naast de receptie. Ze vraagt ons onderwijl haar haar gebrekkige Engels niet kwalijk te nemen. Geeft niet meid, we leren het je wel dus we gaan even geen Spaans spreken met je.
De deur opent naar een warme kamer. Te warm als je het ons vraagt. Er staat een klein tweepersoonsbed en een stapelbed in, met daarboven hangend een ouderwetse tv. Even schrikken we want we zien geen badkamer en we hebben het niet zo op badkamertje delen. Maar gelukkig blijkt de badkamer achter ons, naast de deur waardoor we binnen liepen. Het is allemaal wat krap en gedateerd maar genoeg. En qua lawaai een verademing in vergelijking tot het hotel in Buenos Aires.
Als
we alles een plekje hebben gegeven lopen we de deur uit voor een
verkenningstocht. Het is lunchtijd en John zag op internet een vegetarisch
tentje om de hoek. El Bambú heet het. Hoewel we er mensen naar binnen zien gaan,
ziet het er wat armoedig uit. Het blijkt ook alleen maar een afhaaltentje, dus we
lopen door. Twee straten naar beneden, over een voetpad met meer gaten dan
asfalt en enkele traptreden (niet voor mindervaliden dus), komen we uit bij San
Martín, de winkelstraat. Hier is alles te vinden aan winkels, banken en restaurantjes. Etalages hangen al vol kerstversieringen, dat nog drie weken weg is. We lopen binnen bij Marco Polo aan San Martin 748, waarover we ook hebben gelezen op
internet. Het is een vrij nieuw, hip eetcafé en hotelreceptie tegelijk met
laagdrempelige gerechten waartussen genoeg vega(n) opties zitten. Rechts van
de ingang staan twee bureau-achtige tafels waar mensen met laptops zitten. Dan
zien we ook links een soort barretje met aansluitingen voor usb en stekkers. Er
zijn bijna net zoveel stopcontacten als zitplaatsen, dus erg ingesteld op de
bloggende reiziger. Er zijn dan ook aardig wat mensen maar we vinden een plek vlakbij de deur. We bestellen een mediterraanse crêpe en spinazie gnocchi met broccolisaus en ieder een gezond drankje. Doe eens gek. Het kost allemaal geen drol, voor zo'n € 15 zijn we klaar.
(...)
Achter de kleine taxidesk zit niemand en dus lopen we naar buiten waar we meteen worden aangesproken. Wat is echt en wat niet? De taxi's zijn hier niet zwart geel zoals in BA, maar gewone auto's met een taxilicht op het dak. Voordat we een taxi instappen, vragen we wat de kosten zijn. De 250 à 260 pesos klinken bekend, hebben we gehoord van het pension waar we nu naartoe gaan. De chauffeur helpt ons met de bagage en dan nemen we plaats in een aftandse auto. De taxi's hier zijn vooral functioneel. Het taxiritje naar het centrum van Ushuaia is maar zo'n 7 km. De weg geeft al een paar mooie uitzichten op de baai, het stadje en de bergen daar achter. Er schijnt een waterig zonnetje en het is helemaal niet zo koud; blijkbaar hadden we al een voldoende portie koude gehad thuis en zijn we al wat gewend.
Een zwangere jonge dame komt bovenaan kijken. "Patricia?", vraagt ze. Yep. We worden gelukkig verwacht. Links bovenaan de trap is kamer numero uno. Rechts lopen we tegen een kleine receptiebalie aan waarachter de jonge dame plaatsneemt. Er gaat nog een trap naar boven, waarschijnlijk naar de recreatieruimte waarover we gelezen hebben. We registreren ons in het gastenboek (een voorgaande gast heeft die genderneutraal ingevuld), waarbij ze zelfs ons beroep wilt weten. We maken er wat moois van en volgen haar naar kamer nummer 6, praktisch naast de receptie. Ze vraagt ons onderwijl haar haar gebrekkige Engels niet kwalijk te nemen. Geeft niet meid, we leren het je wel dus we gaan even geen Spaans spreken met je.
De deur opent naar een warme kamer. Te warm als je het ons vraagt. Er staat een klein tweepersoonsbed en een stapelbed in, met daarboven hangend een ouderwetse tv. Even schrikken we want we zien geen badkamer en we hebben het niet zo op badkamertje delen. Maar gelukkig blijkt de badkamer achter ons, naast de deur waardoor we binnen liepen. Het is allemaal wat krap en gedateerd maar genoeg. En qua lawaai een verademing in vergelijking tot het hotel in Buenos Aires.
Als
we alles een plekje hebben gegeven lopen we de deur uit voor een
verkenningstocht. Het is lunchtijd en John zag op internet een vegetarisch
tentje om de hoek. El Bambú heet het. Hoewel we er mensen naar binnen zien gaan,
ziet het er wat armoedig uit. Het blijkt ook alleen maar een afhaaltentje, dus we
lopen door. Twee straten naar beneden, over een voetpad met meer gaten dan
asfalt en enkele traptreden (niet voor mindervaliden dus), komen we uit bij San
Martín, de winkelstraat. Hier is alles te vinden aan winkels, banken en restaurantjes. Etalages hangen al vol kerstversieringen, dat nog drie weken weg is. We lopen binnen bij Marco Polo aan San Martin 748, waarover we ook hebben gelezen op
internet. Het is een vrij nieuw, hip eetcafé en hotelreceptie tegelijk met
laagdrempelige gerechten waartussen genoeg vega(n) opties zitten. Rechts van
de ingang staan twee bureau-achtige tafels waar mensen met laptops zitten. Dan
zien we ook links een soort barretje met aansluitingen voor usb en stekkers. Er
zijn bijna net zoveel stopcontacten als zitplaatsen, dus erg ingesteld op de
bloggende reiziger. Er zijn dan ook aardig wat mensen maar we vinden een plek vlakbij de deur. We bestellen een mediterraanse crêpe en spinazie gnocchi met broccolisaus en ieder een gezond drankje. Doe eens gek. Het kost allemaal geen drol, voor zo'n € 15 zijn we klaar. (...)
donderdag 24 januari 2019
Tierra del Fuego NP - Het Einde van de Wereld
Op onze tweede dag in Ushuaia nemen we de stoere 4wd camper in ontvangst. We hoeven er nauwelijks een stap voor te zetten, want die wordt aan de deur van ons pension afgeleverd. Wat een service van Patagonia Austral Motorhome. Nog sterker: de camper wordt speciaal voor ons van thuisbasis Rio Grande hier naartoe gereden, een rit van ruim 200 km!
We hebben om 10 uur afgesproken en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Niets mañana mañana, de klant is koning en dus staat Anibal keurig op tijd onderaan de trap van het pension. Voor iemand die veel met toeristen te maken heeft, spreekt ie bijzonder slecht Engels. Nu heeft hij het geluk dat wij wel een paar woorden Spaans spreken, maar hoe dat dan gaat met toeristen die dat niet kunnen.... Joost mag het weten. Anibal neemt uitgebreid de tijd om ons door de papieren en de camper te loodsen. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit, dus we kunnen niet wachten om aan ons camper avontuur te beginnen. Anibal laat ons zeker nog zo'n anderhalf uur wachten. Dan is het tijd voor de ceremoniële sleuteloverdracht en om afscheid te nemen. Anibal moet met de bus terug naar Rio Grande.
We pakken onze spullen uit de kamer, laden de camper in en zeggen onze gastvrouw vriendelijk gedag. Zoals altijd beginnen we onze roadtrip met een boodschap bij een kleine supermarkt om de hoek. Het is maar voor twee dagen; voordat we écht op pad gaan, komen we hier nog even terug.
We rijden in westelijke richting Ushuaia uit. Al heel snel, juist waar we de bebouwde kom uit rijden en Ruta 3 (RN3) op rijden, wordt de weg een gravelroad met veel gaten en kuilen. Ah, nu weten we weer waarvoor we de 4wd hebben. Gelukkig is de weg droog en daardoor prima te berijden. Het nationaal park is hier ook maar 5 km vandaan. De weg laveert wat door het groen, met de besneeuwde bergtoppen aan onze rechter kant. In de eerste kilometer zijn links nog wat boerderijen of bedrijfjes. Bij het gammele bruggetje staat het bord voor de Tren del Fin del Mundo aangegeven; het stationnetje staat 2 km verderop. De weg volgt nu aan de andere kant het kleine riviertje, dat in een mooi dal ligt. We rijden er nagenoeg alleen. Even verderop is de officiële ingang van het park. Hier betalen we 980 pesos, ofwel nog geen € 14,-.
De besneeuwde toppen zijn nu uit het zicht en maken plaats voor een bosachtige omgeving. Dat voelt lekker. Bij Lapataia rijden we even het bos uit en zien we de besneeuwde toppen weer. Hier nodigen de verschillende meertjes en plassen uit om even de benen te strekken en er is een bezoekerscentrum waar wat gegeten en gedronken kan worden. Maar we besluiten eerst helemaal door te rijden naar het einde van RN3. We schurken nu tegen de Chileense landsgrens aan. Binnen enkele minuten bereiken we het doodlopende einde, aan de kop van Bahia Lapataia, dat verderop over gaat in het Beagle Kanaal.
Een vlonderpad leidt naar het officieuze Einde van de Wereld. We hebben eindeloos zicht over het water voor ons en de bergen achter ons. Om ons heen scharrelen Patagonische ganzen en ook andere vogeltjes komen nieuwsgierig bij ons kijken. De wandelingen hier zijn genummerd en het vlonderpad gaat over in wandeling nummer 6 (La Baliza), een korte wandeling van ongeveer 20 minuten langs de oever van de baai.
De wandeling voert eerst door een soort alpenweide met veel paardenbloemen en dan langs een soort kleine vallei met allemaal dode bomen waarin dwergpapegaaien elkaar het hof maken. Daarna volgt de wandeling de oever van de baai en komt uit bij een vuurtorentje op een rots, waar veel eenden zitten met een typerende knaloranje snavel en poten. Hier kunnen we niet meer verder. Hoewel we goed voorbereid gekleed zijn, is het zeer aangenaam weer; niet heel koud, bewolkt met een waterig zonnetje en weinig wind.
We hebben om 10 uur afgesproken en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Niets mañana mañana, de klant is koning en dus staat Anibal keurig op tijd onderaan de trap van het pension. Voor iemand die veel met toeristen te maken heeft, spreekt ie bijzonder slecht Engels. Nu heeft hij het geluk dat wij wel een paar woorden Spaans spreken, maar hoe dat dan gaat met toeristen die dat niet kunnen.... Joost mag het weten. Anibal neemt uitgebreid de tijd om ons door de papieren en de camper te loodsen. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit, dus we kunnen niet wachten om aan ons camper avontuur te beginnen. Anibal laat ons zeker nog zo'n anderhalf uur wachten. Dan is het tijd voor de ceremoniële sleuteloverdracht en om afscheid te nemen. Anibal moet met de bus terug naar Rio Grande.
We rijden in westelijke richting Ushuaia uit. Al heel snel, juist waar we de bebouwde kom uit rijden en Ruta 3 (RN3) op rijden, wordt de weg een gravelroad met veel gaten en kuilen. Ah, nu weten we weer waarvoor we de 4wd hebben. Gelukkig is de weg droog en daardoor prima te berijden. Het nationaal park is hier ook maar 5 km vandaan. De weg laveert wat door het groen, met de besneeuwde bergtoppen aan onze rechter kant. In de eerste kilometer zijn links nog wat boerderijen of bedrijfjes. Bij het gammele bruggetje staat het bord voor de Tren del Fin del Mundo aangegeven; het stationnetje staat 2 km verderop. De weg volgt nu aan de andere kant het kleine riviertje, dat in een mooi dal ligt. We rijden er nagenoeg alleen. Even verderop is de officiële ingang van het park. Hier betalen we 980 pesos, ofwel nog geen € 14,-.
Een vlonderpad leidt naar het officieuze Einde van de Wereld. We hebben eindeloos zicht over het water voor ons en de bergen achter ons. Om ons heen scharrelen Patagonische ganzen en ook andere vogeltjes komen nieuwsgierig bij ons kijken. De wandelingen hier zijn genummerd en het vlonderpad gaat over in wandeling nummer 6 (La Baliza), een korte wandeling van ongeveer 20 minuten langs de oever van de baai.
Terug bij de camper worden we door een jong stel uit Israël aangesproken of we hen willen afzetten bij de eerste de beste camping die we op de terugweg tegenkomen, die bij Lapataia. Tuurlijk, no problemo. Wij maken hier een korte
wandeling naar Lago Negro. Niet super bijzonder na wat we net hebben gezien, maar we zijn helemaal alleen en wat een stilte!
Dan rijden we verder naar Lago Roca in de veronderstelling
dat daar ook een camping is. Maar dat is dus niet meer zo. Ook al staat het op elke kaart. Kamperen op de parkeerplaats
van het bezoekerscentrum mag niet en dus gaan we terug naar de camping waar we vandaan
kwamen en waar ook de Israëli's hun tent hebben opgezet.
De camping is niet meer dan een open plek op een kleine langtong in de Rio Lapataia aan RN3. Er zijn geen voorzieningen, behalve een mobiele toiletunit. Er staan al vier campers met Fransozen en wij sluiten vooraan aan. Handig is anders, maar oké. Even later komt er een vergelijkbare camper met twee Nederlanders bij staan, dus houden we angstvallig onze mond ;-). En dan kan het ritueel beginnen. Passen en meten om de juiste nachtstand te ontdekken; we weten nog niet helemaal hoe we het makkelijkst de bagage een plek kunnen geven. We maken het bed op en koken een ruime portie macaroni. Het is nog lang
licht. Als we aan de thee zitten en het donker is geworden (pas rond 22.30 uur), steekt de wind behoorlijk op.
dinsdag 22 januari 2019
Tierra del Fuego NP en terug in Ushuaia
Ook 's nachts waait het behoorlijk en dat gaat de hele ochtend door. Omdat het vroeg licht is, zijn we vroeg wakker maar sluimeren we nog een tijdje. John neemt rond 6 uur de moeite om naar het toilet te gaan. Rond 8:15 uur houden we het voor gezien en blijven we wakker. Tijd voor ons eerste ochtendritueel. Het is frisjes, maar heerlijk zonnig weer.
Als we klaar zijn, rijden we een stukje terug over RN3 naar de ingang van het park. We stoppen bij het begin van de Pampa Trail. Er is verder niemand op de kleine parkeerplaats. We lezen dat het ongeveer 40 minuten lopen is tot Pampa Alta. Tijdens de wandeling zijn 12 displays te zien met informatie over de route. Het begin van de wandeling is een goed, breed en vlak recht-toe-recht-aan bospad langs de Arroyo Piloto, een door sneeuw en regen gevoed stromend beekje.
Het pad gaat maar geleidelijk omhoog. Display 5 gaat over de vreetlust van de bever. Het bord staat bij een stuk dood bos. Dat geeft te denken..... Vlak na het display over de leeftijd van bomen steken we het beekje over. Af en toe moeten we oppassen voor paardenpoep. Het bos is nu een chaos van omgevallen en schuine bomen geworden. Vlak na display 7 steken we het beekje weer over en wordt de route een steiler wordend wortelpad. Langzaam maar zeker raken we het geluid van het stromende beekje kwijt. Hier en daar hebben we fraaie doorkijkjes richting het Beagle Kanaal en de bergen daar achter. Nabij het einde wordt het pad smaller en steiler. Onze jassen kunnen nu toch echt uit. Het laatste stuk lijkt meer op een hoogvlakte; we komen op een vlakte met prachtig uitzicht en een meer dan 200 jarige boom die ons verwelkomd. We voelen het warme zonnetje.
Na ongeveer een half uur op deze mooie plek te hebben gestaan, lopen we dezelfde route weer terug. Met de auto steken we RN3 over naar Ensenada Zaratiegui, aan de kust. Hier begint (of eindigt natuurlijk) voor de liefhebbers de kustwandeling langs de noordflanken van Bahia Lapataia, maar wij komen er voor een poststempel in het postkantoortje aan het einde van de wereld. Voor 100 pesos per stuk wordt er veel werk gemaakt van een heuse stempel en sticker in je paspoort. Het is verder prima vertoeven hier met prachtig uitzicht over het Beagle Kanaal en de besneeuwde toppen aan de overkant, in Chili.
Hiermee eindigt ons verblijf in Tierra del Fuego NP. Terug in Ushuaia rijden we meteen naar de Martial gletsjer, ten noordwesten van de stad. Waar de slingerweg eindigt is een hosteria, een kiosk en de kabelbaan, al lijkt die zn beste tijd te hebben gehad. Nu in ieder geval niet in bedrijf.
Het is al 16 uur als we beginnen te lopen. We nemen ons voor een uurtje heen en een uurtje terug te lopen; de officiele wandeling is het dubbele. Het pad is zo breed dat we vermoeden dat dit tevens de skipiste is. Maar de winter hier is nog maar net geeindigd en er ligt totaal geen sneeuw. De klim is al meteen pittig en we merken dat we thuis niet genoeg aan onze conditie werken. Er staat een harde tegenwind zodat we maar met kleine stapje vooruit komen. Maar de wind is niet eens koud, dus de jas hoeft nog steeds niet aan. Bovenaan het brede pad staat het bovenstation van de kabelbaan er net zo verlaten bij. Bij het hoger gelegen eettentje staat op op een houten bord tostada en tartas maar is verder dichtgetimmerd. Misschien was het seizoen dit jaar slecht; misschien is het nooit echt iets geworden.
Hier steken we over een houten bruggetje het kolkende smeltwater over. Het pad wordt nu smaller en volgt het water, dat we even later nog een keer oversteken. Steiler wordt langs de helling van de bergen. Vanaf hier hebben we ook al een mooi uitzicht op de dome achtige bergen. Een echt gletsjer is het allerminst maar wel de moeite waard. HHier steken we over een houten bruggetje het kolkende smeltwater over. Het pad wordt nu smaller en volgt het water, dat we even later nog een keer oversteken. Steiler wordt langs de helling van de bergen. Vanaf hier hebben we ook al een mooi uitzicht op de dome achtige bergen. Een echt gletsjer is het allerminst maar wel de moeite waard.
Als we klaar zijn, rijden we een stukje terug over RN3 naar de ingang van het park. We stoppen bij het begin van de Pampa Trail. Er is verder niemand op de kleine parkeerplaats. We lezen dat het ongeveer 40 minuten lopen is tot Pampa Alta. Tijdens de wandeling zijn 12 displays te zien met informatie over de route. Het begin van de wandeling is een goed, breed en vlak recht-toe-recht-aan bospad langs de Arroyo Piloto, een door sneeuw en regen gevoed stromend beekje.
Het pad gaat maar geleidelijk omhoog. Display 5 gaat over de vreetlust van de bever. Het bord staat bij een stuk dood bos. Dat geeft te denken..... Vlak na het display over de leeftijd van bomen steken we het beekje over. Af en toe moeten we oppassen voor paardenpoep. Het bos is nu een chaos van omgevallen en schuine bomen geworden. Vlak na display 7 steken we het beekje weer over en wordt de route een steiler wordend wortelpad. Langzaam maar zeker raken we het geluid van het stromende beekje kwijt. Hier en daar hebben we fraaie doorkijkjes richting het Beagle Kanaal en de bergen daar achter. Nabij het einde wordt het pad smaller en steiler. Onze jassen kunnen nu toch echt uit. Het laatste stuk lijkt meer op een hoogvlakte; we komen op een vlakte met prachtig uitzicht en een meer dan 200 jarige boom die ons verwelkomd. We voelen het warme zonnetje.
Na ongeveer een half uur op deze mooie plek te hebben gestaan, lopen we dezelfde route weer terug. Met de auto steken we RN3 over naar Ensenada Zaratiegui, aan de kust. Hier begint (of eindigt natuurlijk) voor de liefhebbers de kustwandeling langs de noordflanken van Bahia Lapataia, maar wij komen er voor een poststempel in het postkantoortje aan het einde van de wereld. Voor 100 pesos per stuk wordt er veel werk gemaakt van een heuse stempel en sticker in je paspoort. Het is verder prima vertoeven hier met prachtig uitzicht over het Beagle Kanaal en de besneeuwde toppen aan de overkant, in Chili.
Hiermee eindigt ons verblijf in Tierra del Fuego NP. Terug in Ushuaia rijden we meteen naar de Martial gletsjer, ten noordwesten van de stad. Waar de slingerweg eindigt is een hosteria, een kiosk en de kabelbaan, al lijkt die zn beste tijd te hebben gehad. Nu in ieder geval niet in bedrijf.
Het is al 16 uur als we beginnen te lopen. We nemen ons voor een uurtje heen en een uurtje terug te lopen; de officiele wandeling is het dubbele. Het pad is zo breed dat we vermoeden dat dit tevens de skipiste is. Maar de winter hier is nog maar net geeindigd en er ligt totaal geen sneeuw. De klim is al meteen pittig en we merken dat we thuis niet genoeg aan onze conditie werken. Er staat een harde tegenwind zodat we maar met kleine stapje vooruit komen. Maar de wind is niet eens koud, dus de jas hoeft nog steeds niet aan. Bovenaan het brede pad staat het bovenstation van de kabelbaan er net zo verlaten bij. Bij het hoger gelegen eettentje staat op op een houten bord tostada en tartas maar is verder dichtgetimmerd. Misschien was het seizoen dit jaar slecht; misschien is het nooit echt iets geworden.
Hier steken we over een houten bruggetje het kolkende smeltwater over. Het pad wordt nu smaller en volgt het water, dat we even later nog een keer oversteken. Steiler wordt langs de helling van de bergen. Vanaf hier hebben we ook al een mooi uitzicht op de dome achtige bergen. Een echt gletsjer is het allerminst maar wel de moeite waard. HHier steken we over een houten bruggetje het kolkende smeltwater over. Het pad wordt nu smaller en volgt het water, dat we even later nog een keer oversteken. Steiler wordt langs de helling van de bergen. Vanaf hier hebben we ook al een mooi uitzicht op de dome achtige bergen. Een echt gletsjer is het allerminst maar wel de moeite waard.
Abonneren op:
Posts (Atom)