Tierra del Fuego NP - Het Einde van de Wereld

Op onze tweede dag in Ushuaia nemen we de stoere 4wd camper in ontvangst. We hoeven er nauwelijks een stap voor te zetten, want die wordt aan de deur van ons pension afgeleverd. Wat een service van Patagonia Austral Motorhome. Nog sterker: de camper wordt speciaal voor ons van thuisbasis Rio Grande hier naartoe gereden, een rit van ruim 200 km!

We hebben om 10 uur afgesproken en dat is niet tegen dovemansoren gezegd. Niets mañana mañana, de klant is koning en dus staat Anibal keurig op tijd onderaan de trap van het pension. Voor iemand die veel met toeristen te maken heeft, spreekt ie bijzonder slecht Engels. Nu heeft hij het geluk dat wij wel een paar woorden Spaans spreken, maar hoe dat dan gaat met toeristen die dat niet kunnen.... Joost mag het weten. Anibal neemt uitgebreid de tijd om ons door de papieren en de camper te loodsen. Het ziet er allemaal netjes en verzorgd uit, dus we kunnen niet wachten om aan ons camper avontuur te beginnen. Anibal laat ons zeker nog zo'n anderhalf uur wachten. Dan is het tijd voor de ceremoniële sleuteloverdracht en om afscheid te nemen. Anibal moet met de bus terug naar Rio Grande.

We pakken onze spullen uit de kamer, laden de camper in en zeggen onze gastvrouw vriendelijk gedag. Zoals altijd beginnen we onze roadtrip met een boodschap bij een kleine supermarkt om de hoek. Het is maar voor twee dagen; voordat we écht op pad gaan, komen we hier nog even terug. 
We rijden in westelijke richting Ushuaia uit. Al heel snel, juist waar we de bebouwde kom uit rijden en Ruta 3 (RN3) op rijden, wordt de weg een gravelroad met veel gaten en kuilen. Ah, nu weten we weer waarvoor we de 4wd hebben. Gelukkig is de weg droog en daardoor prima te berijden. Het nationaal park is hier ook maar 5 km vandaan. De weg laveert wat door het groen, met de besneeuwde bergtoppen aan onze rechter kant. In de eerste kilometer zijn links nog wat boerderijen of bedrijfjes. Bij het gammele bruggetje staat het bord voor de Tren del Fin del Mundo aangegeven; het stationnetje staat 2 km verderop. De weg volgt nu aan de andere kant het kleine riviertje, dat in een mooi dal ligt. We rijden er nagenoeg alleen. Even verderop is de officiële ingang van het park. Hier betalen we 980 pesos, ofwel nog geen € 14,-.

De besneeuwde toppen zijn nu uit het zicht en maken plaats voor een bosachtige omgeving. Dat voelt lekker. Bij Lapataia rijden we even het bos uit en zien we de besneeuwde toppen weer. Hier nodigen de verschillende meertjes en plassen uit om even de benen te strekken en er is een bezoekerscentrum waar wat gegeten en gedronken kan worden. Maar we besluiten eerst helemaal door te rijden naar het einde van RN3. We schurken nu tegen de Chileense landsgrens aan. Binnen enkele minuten bereiken we het doodlopende einde, aan de kop van Bahia Lapataia, dat verderop over gaat in het Beagle Kanaal.

Een vlonderpad leidt naar het officieuze Einde van de Wereld. We hebben eindeloos zicht over het water voor ons en de bergen achter ons. Om ons heen scharrelen Patagonische ganzen en ook andere vogeltjes komen nieuwsgierig bij ons kijken. De wandelingen hier zijn genummerd en het vlonderpad gaat over in wandeling nummer 6 (La Baliza), een korte wandeling van ongeveer 20 minuten langs de oever van de baai.

De wandeling voert eerst door een soort alpenweide met veel paardenbloemen en dan langs een soort kleine vallei met allemaal dode bomen waarin dwergpapegaaien elkaar het hof maken. Daarna volgt de wandeling de oever van de baai en komt uit  bij een vuurtorentje op een rots, waar veel eenden zitten met een typerende knaloranje snavel en poten. Hier kunnen we niet meer verder. Hoewel we goed voorbereid gekleed zijn, is het zeer aangenaam weer; niet heel koud, bewolkt met een waterig zonnetje en weinig wind.

Terug bij de camper worden we door een jong stel uit Israël aangesproken of we hen willen afzetten bij de eerste de beste camping die we op de terugweg tegenkomen, die bij Lapataia. Tuurlijk, no problemo. Wij maken hier een korte wandeling naar Lago Negro. Niet super bijzonder na wat we net hebben gezien, maar we zijn helemaal alleen en wat een stilte!

Dan rijden we verder naar Lago Roca in de veronderstelling dat daar ook een camping is. Maar dat is dus niet meer zo. Ook al staat het op elke kaart. Kamperen op de parkeerplaats van het bezoekerscentrum mag niet en dus gaan we terug naar de camping waar we vandaan kwamen en waar ook de Israëli's hun tent hebben opgezet. 

De camping is niet meer dan een open plek op een kleine langtong in de Rio Lapataia aan RN3. Er zijn geen voorzieningen, behalve een mobiele toiletunit. Er staan al vier campers met Fransozen en wij sluiten vooraan aan. Handig is anders, maar oké. Even later komt er een vergelijkbare camper met twee Nederlanders bij staan, dus houden we angstvallig onze mond ;-). En dan kan het ritueel beginnen. Passen en meten om de juiste nachtstand te ontdekken; we weten nog niet helemaal hoe we het makkelijkst de bagage een plek kunnen geven. We maken het bed op en koken een ruime portie macaroni. Het is nog lang licht. Als we aan de thee zitten en het donker is geworden (pas rond 22.30 uur), steekt de wind behoorlijk op.