Ushuaia

Het is koud en bewolkt in Ushuaia horen we van de piloot, en als we onder het dikke wolkendek vandaan vliegen, zitten we natuurlijk weer aan de verkeerde kant voor het beste uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Hoewel we tot aan een heuse gate taxiën en door een slurf naar de terminal lopen, is het vliegveld verder zo klein dat er maar 2 bagagebanden zijn en wij slechts door een dun mat kunststofglazen schuifdeur van de wachtenden gescheiden zijn. Voor de show moeten we onze handbagage door een provisorische scanner laten. John loopt gewoon met z'n koptelefoon in zijn handen erlangs. Binnen mum van tijd hebben we onze koffers en lopen we die dunne schuifdeur door. Dit keer staat niemand ons op wachten. 

Achter de kleine taxidesk zit niemand en dus lopen we naar buiten waar we meteen worden aangesproken. Wat is echt en wat niet? De taxi's zijn hier niet zwart geel zoals in BA, maar gewone auto's met een taxilicht op het dak. Voordat we een taxi instappen, vragen we wat de kosten zijn. De 250 à 260 pesos klinken bekend, hebben we gehoord van het pension waar we nu naartoe gaan. De chauffeur helpt ons met de bagage en dan nemen we plaats in een aftandse auto. De taxi's hier zijn vooral functioneel. Het taxiritje naar het centrum van Ushuaia is maar zo'n 7 km. De weg geeft al een paar mooie uitzichten op de baai, het stadje en de bergen daar achter. Er schijnt een waterig zonnetje en het is helemaal niet zo koud; blijkbaar hadden we al een voldoende portie koude gehad thuis en zijn we al wat gewend.

Ons pension ligt een paar straten hoger dan de hoofdweg. Meteen al zien we mooie doorzichten, dat smaakt naar meer. Dat Argentinië niet zoveel rekening houdt met minder validen, ervaren we als we de deur van het pension open doen: we staan meteen onderaan een steile trap en er is geen lift te bekennen. Oké, dat wordt dus twee koffers en overige bagage omhoog zeulen. 
Een zwangere jonge dame komt bovenaan kijken. "Patricia?", vraagt ze. Yep. We worden gelukkig verwacht. Links bovenaan de trap is kamer numero uno. Rechts lopen we tegen een kleine receptiebalie aan waarachter de jonge dame plaatsneemt. Er gaat nog een trap naar boven, waarschijnlijk naar de recreatieruimte waarover we gelezen hebben. We registreren ons in het gastenboek (een voorgaande gast heeft die genderneutraal ingevuld), waarbij ze zelfs ons beroep wilt weten. We maken er wat moois van en volgen haar naar kamer nummer 6, praktisch naast de receptie. Ze vraagt ons onderwijl haar haar gebrekkige Engels niet kwalijk te nemen. Geeft niet meid, we leren het je wel dus we gaan even geen Spaans spreken met je. 
De deur opent naar een warme kamer. Te warm als je het ons vraagt. Er staat een klein tweepersoonsbed en een stapelbed in, met daarboven hangend een ouderwetse tv. Even schrikken we want we zien geen badkamer en we hebben het niet zo op badkamertje delen. Maar gelukkig blijkt de badkamer achter ons, naast de deur waardoor we binnen liepen. Het is allemaal wat krap en gedateerd maar genoeg. En qua lawaai een verademing in vergelijking tot het hotel in Buenos Aires. 

Als we alles een plekje hebben gegeven lopen we de deur uit voor een verkenningstocht. Het is lunchtijd en John zag op internet een vegetarisch tentje om de hoek. El Bambú heet het. Hoewel we er mensen naar binnen zien gaan, ziet het er wat armoedig uit. Het blijkt ook  alleen maar een afhaaltentje, dus we lopen door. Twee straten naar beneden, over een voetpad met meer gaten dan asfalt en enkele traptreden (niet voor mindervaliden dus), komen we uit bij San Martín, de winkelstraat. Hier is alles te vinden aan winkels, banken en restaurantjes. Etalages hangen al vol kerstversieringen, dat nog drie weken weg is. We lopen binnen bij Marco Polo aan San Martin 748, waarover we ook hebben gelezen op internet. Het is een vrij nieuw, hip eetcafé en hotelreceptie tegelijk met laagdrempelige gerechten waartussen genoeg vega(n) opties zitten. Rechts van de ingang staan twee bureau-achtige tafels waar mensen met laptops zitten. Dan zien we ook links een soort barretje met aansluitingen voor usb en stekkers. Er zijn bijna net zoveel stopcontacten als zitplaatsen, dus erg ingesteld op de bloggende reiziger. Er zijn dan ook aardig wat mensen maar we vinden een plek vlakbij de deur. We bestellen een mediterraanse crêpe en spinazie gnocchi met broccolisaus en ieder een gezond drankje. Doe eens gek. Het kost allemaal geen drol, voor zo'n € 15 zijn we klaar. 

(...)