Als we klaar zijn, rijden we een stukje terug over RN3 naar de ingang van het park. We stoppen bij het begin van de Pampa Trail. Er is verder niemand op de kleine parkeerplaats. We lezen dat het ongeveer 40 minuten lopen is tot Pampa Alta. Tijdens de wandeling zijn 12 displays te zien met informatie over de route. Het begin van de wandeling is een goed, breed en vlak recht-toe-recht-aan bospad langs de Arroyo Piloto, een door sneeuw en regen gevoed stromend beekje.
Het pad gaat maar geleidelijk omhoog. Display 5 gaat over de vreetlust van de bever. Het bord staat bij een stuk dood bos. Dat geeft te denken..... Vlak na het display over de leeftijd van bomen steken we het beekje over. Af en toe moeten we oppassen voor paardenpoep. Het bos is nu een chaos van omgevallen en schuine bomen geworden. Vlak na display 7 steken we het beekje weer over en wordt de route een steiler wordend wortelpad. Langzaam maar zeker raken we het geluid van het stromende beekje kwijt. Hier en daar hebben we fraaie doorkijkjes richting het Beagle Kanaal en de bergen daar achter. Nabij het einde wordt het pad smaller en steiler. Onze jassen kunnen nu toch echt uit. Het laatste stuk lijkt meer op een hoogvlakte; we komen op een vlakte met prachtig uitzicht en een meer dan 200 jarige boom die ons verwelkomd. We voelen het warme zonnetje.
Na ongeveer een half uur op deze mooie plek te hebben gestaan, lopen we dezelfde route weer terug. Met de auto steken we RN3 over naar Ensenada Zaratiegui, aan de kust. Hier begint (of eindigt natuurlijk) voor de liefhebbers de kustwandeling langs de noordflanken van Bahia Lapataia, maar wij komen er voor een poststempel in het postkantoortje aan het einde van de wereld. Voor 100 pesos per stuk wordt er veel werk gemaakt van een heuse stempel en sticker in je paspoort. Het is verder prima vertoeven hier met prachtig uitzicht over het Beagle Kanaal en de besneeuwde toppen aan de overkant, in Chili.
Hiermee eindigt ons verblijf in Tierra del Fuego NP. Terug in Ushuaia rijden we meteen naar de Martial gletsjer, ten noordwesten van de stad. Waar de slingerweg eindigt is een hosteria, een kiosk en de kabelbaan, al lijkt die zn beste tijd te hebben gehad. Nu in ieder geval niet in bedrijf.
Het is al 16 uur als we beginnen te lopen. We nemen ons voor een uurtje heen en een uurtje terug te lopen; de officiele wandeling is het dubbele. Het pad is zo breed dat we vermoeden dat dit tevens de skipiste is. Maar de winter hier is nog maar net geeindigd en er ligt totaal geen sneeuw. De klim is al meteen pittig en we merken dat we thuis niet genoeg aan onze conditie werken. Er staat een harde tegenwind zodat we maar met kleine stapje vooruit komen. Maar de wind is niet eens koud, dus de jas hoeft nog steeds niet aan. Bovenaan het brede pad staat het bovenstation van de kabelbaan er net zo verlaten bij. Bij het hoger gelegen eettentje staat op op een houten bord tostada en tartas maar is verder dichtgetimmerd. Misschien was het seizoen dit jaar slecht; misschien is het nooit echt iets geworden.
Hier steken we over een houten bruggetje het kolkende smeltwater over. Het pad wordt nu smaller en volgt het water, dat we even later nog een keer oversteken. Steiler wordt langs de helling van de bergen. Vanaf hier hebben we ook al een mooi uitzicht op de dome achtige bergen. Een echt gletsjer is het allerminst maar wel de moeite waard. HHier steken we over een houten bruggetje het kolkende smeltwater over. Het pad wordt nu smaller en volgt het water, dat we even later nog een keer oversteken. Steiler wordt langs de helling van de bergen. Vanaf hier hebben we ook al een mooi uitzicht op de dome achtige bergen. Een echt gletsjer is het allerminst maar wel de moeite waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten